Αρχικά το νέο-ναζιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή ανακοίνωσε την παρουσίαση του ψηφοδελτίου σε κεντρικό ξενοδοχείο των Ιωαννίνων που αποτράπηκε από αντιφασιστικές κινήσεις και τελικά επέλεξαν μια καφετέρια απέναντι από το δημαρχείο της Ελεούσας. Η παρουσία της Αστυνομίας ήταν εμφανής από νωρίς το μεσημέρι και έγινε ακόμη εντονότερη από τη στιγμή που άρχισαν να συγκεντρώνονται τα μέλη αντιφασιστικών κινήσεων αλλά και απλή πολίτες των Ιωαννίνων και κάτοικοι της Ελεούσας. Στις 5.30 περίπου το απόγευμα δημιουργήθηκε ένας κλοιός ασφαλείας σε περίμετρο 200 μέτρων, καθώς είχαν ήδη αρχίσει να συγκεντρώνονται οι διαδηλωτές στο χώρο του παλιού Δημαρχείου. Ακολούθησε αντιφασιστική πορεία 300 περίπου ατόμων ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα της ΚΕΕΡΦΑ (Κίνηση Ενωμένη Ενάντια στον Ρατσισμό και την Φασιστική Απειλή), ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή), ΣΥΡΙΖΑ Ζίτσας, ΛΑΑΑΣ (Λαϊκή Αντίσταση Αντιιμπεριαλιστικής Αριστερής Συνεργασίας), Αντιφασιστική Συνέλευση No Pasaran, και από τον ΟΑΣΗ (Ομοφυλοφιλικός Αμφισεξουαλικός Σύνδεσμος Ηπείρου) στη Λεωφόρο Ελευθερίας η οποία σταμάτησε λίγα μέτρα από τον φραγμό της Αστυνομίας. Οι διαδηλωτές παρέμειναν για δύο περίπου ώρες στο σημείο φωνάζοντας αντιφασιστικά συνθήματα κατά της Χρυσής Αυγής. Η «Συμμαχία Πολιτών Ζίτσας» με ανακοίνωσή της καταδίκασε την εκδήλωση της Χρυσής Αυγής και τόνισε μεταξύ άλλων: «Αυτοί ήρθαν να προκαλέσουν τη μνήμη μας με το ανιστόρητο παραλήρημα του εθνικιστικού λαϊκισμού τους. Ποτέ να μην λησμονήσουν ότι εδώ το αίμα του αγώνα δεν στέγνωσε ακόμα. Γιατί εδώ είναι η Ζίτσα, δεν είναι παίξε-γέλασε!». Η πορεία αποχώρησε γύρω στις 8 το βράδυ, με τα ΜΑΤ να την ακολουθούν. Η Ασφάλεια προσήγαγε πέντε άτομα χωρίς προφανή λόγο. Τους έγινε έλεγχος και αφέθηκαν ελεύθερα. Από την προηγούμενη μέρα κιόλας, σε συμπλοκή μπροστά από την Μεραρχία, το Σάββατο λίγο πριν τις 5 το απόγευμα, ξεκίνησε ένα επεισόδιο με έναν νεαρό χρυσαυγήτη, στου οποίου την τσάντα βρέθηκαν προκηρύξεις του νεοναζιστικού κόμματος (φωτογραφίες ανέβηκαν στον ιστότοπο indymedia.org) Ο χρυσαυγήτης επιτέθηκε εναντίον αντιφασίστες με πτυσσόμενο γκλομπ, το οποίο επίσης βρέθηκε στην τσάντα του, μαζί με έναν ασύρματο και ένα χαρτί με σημειωμένες της συχνότητες της αστυνομίας και της ομάδας ΔΙΑΣ. Ο ΟΑΣΗ θα δηλώσει ξανά το αντιφασιστικό/αντιρατσιστικό παρόν του στο Συλλαλητήριο στις 22 του Μάρτη στην Αθήνα και καλεί όλους τους/ις lgbtqi να δηλώσουν συμμετοχή στα λεωφορεία! Συμμετοχή: 17 ευρώ
Αναχώρηση: Σάββατο 7πμ Νομαρχία Σύνταγμα: 4μμ Συναυλίες > Σταμάτης Κραουνάκης > Active Member > Υπόγεια Ρεύματα > MC Yinka > Νατάσα Παπαδοπούλου-Τζαβέλλα > Καλλιόπη Βέττα > Γιάννης Σιδηράς > AlexK (TheLastdrive) + t-nick (dustbowl) > Νίκος Τουλιάτος > RadioSol > Σίλλας Σεραφείμ > Sound Escape > Tsopana Rave > Γυμνά Καλώδια > Ρωμιοσύνη Αναχώρηση από Αθήνα: 8μμ Τηλ Επικοινωνίας: 6981065550 και 6996244515 «Θα αγωνιστώ με τα διακριτικά των ΛΟΑΔ» δήλωσε πριν λίγη ώρα ο πρωταθλητής του πατινάζ Konstantin Jablozki στη γερμανική εφημερίδα Die Welt. Ο τριαντάχρονος και ανοιχτά ομοφυλόφιλος αθλητής είναι ο ιδρυτής της Ομοσπονδίας ΛΟΑΔ Αθλητών της Ρωσίας. Αγωνίστηκε στα Gay Games στην Κολωνία το 2010 όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Στη συνέχεια ίδρυσε την Ομοσπονδία των LGBT Sports (λεσβιών, γκέι, αμφισεξουαλικών και τρανσεξουαλικών σπορ) στη Ρωσία. Το 2014, σχεδιάζει να οργανώσει τους πρώτους Αγώνες ΛΟΑΔ στη Ρωσία. Τάσσεται κατά του μποϊκοτάζ των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι, διότι θεωρεί ότι το μποϊκοτάζ λειτουργεί στη Ρωσία κατά των ομοφυλοφίλων και τον αθλητισμό, ενώ προάγει περισσότερο την ομοφοβία. «Αφού έχουμε το δικαίωμα να αγωνιστούμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, τότε να πάμε κι ας μας συλλάβουν. Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα μπορέσουν να θέσουνε τον anti-gay νόμο εκτός».
Η έως τώρα «μικρή» ιστορία των ΛΟΑΤ ομάδων στα Ιωάννινα Όλα ξεκίνησαν ένα βροχερό απόγευμα Νοεμβρίου του 1999. Μια μικρή τότε παρέα τριών ομοφυλόφιλων φοιτητών (ένας Γιαννιώτης) που πίνανε τον καφέ τους στο Μώλο των Ιωαννίνων, αναρωτιόντουσαν που είναι όλοι οι ομοφυλόφιλοι της πόλης. Σαφώς ήταν παντού από δω κι από εκεί, αλλά πουθενά «οργανωμένοι». Έτσι, λοιπόν, αναζήτησαν πρώτα εάν υπήρχε ποτέ κάποια λοατ-κίνηση στο παρελθόν. Σποραδικά πέσανε πάνω σε κάποια ονόματα, εκ των οποίον ο ένας είχε κάνει πράγματι τις πρώτες προσπάθειες. Ήταν τότε πολύ νεαρός (δεκαετία ’80) και οι κινήσεις είχαν να κάνουν περισσότερο με συνδέσεις από Αθήνα ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας) και Θεσσαλονίκη ΟΠΟΘ (Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης). Ως αποτέλεσμα τέθηκαν οι πρώτες gay-τουριστικές και πολιτιστικές βάσεις. Κατάφερε να γίνουν, μεταξύ των λοατ, γνωστές οι πρώτες gay friendly καφετέριες και το περιβόητο gay cruising στο Πάρκο Λιθαρίτσια. Οδηγός: http://www.gaygreece.gr/guide/el/ Το 2001 η παρέα των τριών έγιναν δύο που συνέχισαν την αναζήτηση. Μέσα από τις gay friendly καφετέριες και τα Λιθαρίτσια αναπτύχθηκαν οι πρώτες συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων. Ωστόσο, τα λοατ-θέματα χωρίζονταν σε δυο μέρη. Στο ακτιβιστικό και στο πιο glamour. Οι μεν έθεταν πολιτικά ζητήματα και οι δε τα επιχειρηματικά. Οι λεσβίες της πόλης ήταν οι πρώτες που δραστηριοποιήθηκαν επιχειρηματικά με καφετέριες, ακόμα και ταβέρνα και ξενοδοχείο. Οι ομοφυλόφιλοι άντρες ήταν διάσπαρτα ως τραγουδιστές και PR στα τότε πολυάριθμα club και μπουζούκια. Το 2003 μια άλλη λοατ παρέα (πολιτικοποιημένοι) συγκροτούν ένα αντι-ομοφοβικό τμήμα εντός αριστερού κόμματος ως πρώτη ακτιβιστική/πολιτική λοατ-κίνηση. Η πρωτοβουλία αυτή ήταν από την μια μεριά θετική και αναγκαία για να υφίσταται μια λοατ-δράση στην πόλη των Ιωαννίνων, από την άλλη, όμως, ήταν ιδεολογικά περιορισμένη. Καπελώθηκε πολύ σύντομα, και το κόμμα απαιτούσε από ένα σημείο και μετά από τα λοατ-μέλη τους να αποτινάξουν τα ατομικά τους δικαιώματα για χάρη της εργατιάς. Πολλές αντιρρήσεις φέρανε την διάλυση του τμήματος και την διάσπαση των λοατ-μελών. Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν δημιουργήθηκαν από τότε κι άλλα λαοτ-τμήματα σε άλλα κόμματα, και ανεξάρτητες αντι-ομοφοβικές ομάδες σε αυτόδιαχειριζόμενους χώρους http://akoixi.espivblogs.net/ και καταλήψεις. Τον Ιούνιο του 2005 δόθηκε η πρώτη σπίθα για μια ενιαία λοατ περηφάνια στα Ιωάννινα. Το πρώτο Athens Pride http://www.10percent.gr/old/issues/200508/06.html ήταν γεγονός και αποτέλεσε την αφορμή για μια επανασυσπείρωση όσων παρευρέθηκαν από τα Ιωάννινα σ' αυτό και επιθυμούσαν κάποια συνέχεια. Τον Ιανουάριο του 2006 από την παρέα των δύο είχε μείνει πλέον μόνος του ο Γιαννιώτης που ξεκίνησε την πρώτη διαδικτυακή λοατ-ένωση με την ονομασία «ToKoinoMasProfile» που φιγουράρισε στα διάφορα gay chat όπου υπήρχαν εγγεγραμμένοι χρήστες από τα Ιωάννινα και την Ήπειρο. «ΤοKoinoMasProfile» ενημέρωνε τους χρήστες για χώρους και εκδηλώσεις στις οποίες μπορούσε να επισκευτεί κανείς για να βρεί ομοίους του. Μια αρκετά καλή πρωτοβουλία που στη συνέχεια εμπλουτίστηκε με links και άρθρα για πολλά λαοτ θέματα. «ΤοKoinoMasProfile» άρχιζε να γίνετε γνωστό και στις γύρο περιοχές σε Κέρκυρα, Δυτική Μακεδονία και Θεσσαλία (στο GayDar «ToKoinoMasProfile» ήταν στην αναζήτηση περιοχής ως Ήπειρος/Θεσσαλία). Μέχρι το 2008 είχε φτάσει σε συνδεδεμένα προφίλ στους 38 χρήστες. Ωστόσο παρέμενε μεταξύ των gay χρηστών στην ντουλάπα του ιντερνέτ. Αλλά και οι λεσβίες δεν μείνανε αμέτοχες σε αυτό. Μέσω των gay φίλων τους ενημερωνόντουσαν και αυτές δημιουργώντας κάτι αντίστοιχο στα lesbian chats του τότε mirc. Οι ομοφυλόφιλοι γυναίκες και άντρες προσπαθούσανε αρχικά να αναζητηθούν διαδικτυακά μέσω των forums. Το διάστημα εκείνο, τα Ιωάννινα βρίσκουν κατά κάποιο τρόπο φιλοξενία στο forum / ενότητα Ioannina του Gayworld.gr http://www.gayworld.gr Το 2009 συνέβη ίσως το έως τώρα σημαντικότερο λοατ γεγονός στα Ιωάννινα. 23 άτομα, γυναίκες και άντρες, χρήστες των chat και των αντι-σεξιστικών και αντι-ομοφοβικών ομάδων συγκεντρώθηκαν το βράδυ Σάββατο 13 Ιουνίου, παράλληλα με την ημέρα που διοργανωνόταν το Athens Pride, έξω από το Δημαρχείο Ιωαννίνων κάνοντας την δικοί τους «μίνι» παρέλαση υπερηφάνειας στην λεωφόρος Αβέρωφ έως την περιοχή της Σκάλας. http://www.agon.gr/news/121/ARTICLE/2091/2009-06-16.html Με αφορμή του μίνι-pride η πλειοψηφία του «ToKoinoMasProfile» ήθελε να βγει από τους ηλεκτρονικούς καταλόγους αναζήτησης, κάνοντας ένα βήμα παραπέρα. Τον Οκτώβριο του 2010 διαλύεται «ToKoinoMasProfile» και δημιουργείτε ο πρώτος ανοιχτός λοατ-σύνδεσμος «GiannenaGay» με ιστοσελίδα, fb προφίλ και ομάδα. Η λειτουργία του μαθεύτηκε πολύ σύντομα μεταξύ των λοατ των Ιωαννίνων, κυρίως στους φοιτητές της πόλης, ενώ κι άλλοι φοιτητές αρχίζουν να δραστηριοποιούνται στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων δημιουργώντας κι άλλες λοατ-ομάδες. Την ίδια περίοδο κάνει την εμφάνιση της και η «Αντισεξιστική Πρωτοβουλία». https://groups.google.com/forum/?fromgroups#!forum/antisexistiki_protovoulia Οι ομάδες καλούνται να συμμετάσχουν στα Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ της πόλης, ενώ μέσα σε λίγους μήνες το «GiannenaGay» συγκροτεί και την λεσβιακή ομάδα «Lesbiannena». Λόγο της ανεξάρτητης λειτουργίας των «GiannenaGay», «Lesbiannena» και της «Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας» ο κίνδυνος διάλυσης τους ήταν πολύ μεγάλος. Η αποχώρηση πολλών φοιτητών που είχαν ολοκληρώσει τις σπουδές τους και οι πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές γενικότερα στην Ελλάδα, δημιούργησαν “ζημιές” με την τελευταία να έχει υποστεί τις μεγαλύτερες. Ωστόσο, κατάφερε ευτυχώς να ανασυγκροτηθεί ξανά και μαζί με νέα μέλη δημιούργησαν την αντι-σεξιστική και αντι-ομοφοβική ομάδα «Μαρί Q-ρίες». http://www.kinimatorama.net/node/29001 photo: Ο χαρταετός του GiannenaGay από την Καθαρά Δευτέρα 2011. Τον Απρίλιο του 2012, οι λίγοι απομείναντες του «GiannenaGay» κάνουν άνοιγμα/πρόσκληση για έναν ενιαίο λοατ-σύνδεσμο στη Ήπειρο, στον οποίο θα “συγκλείνουν” όλες οι λοατ-ομάδες της περιοχής. Έτσι, στις 10. Ιουνίου και μετά από επαφές με άλλες λοατ-ομάδες στο Pride της Αθήνας http://www.athenspride.eu , αποφασίζει σε συνάντηση να παραμείνει η σελίδα του fb (για να μη χαθεί υλικό), ενώ μετά κι από το πρώτο Pride της Θεσσαλονίκης http://www.thessalonikipride.com , οι ομάδες και τα μέλη που ήταν σύμφωνοι, οριστικοποιούν την απόφασή τους για την δημιουργία κοινού συνδέσμου. Μια εβδομάδα μετά, οι ομοφυλόφιλοι και αμφισεξουαλικοί που συμμετείχαν στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στα Ιωάννινα στις 29. Ιουνίου, ανακοινώνουν για πρώτη φορά το όνομα και ο Ο.Α.Σ.Η. ήταν πλέον γεγονός! Ο Ο.Α.Σ.Η. (Ομοφυλοφιλικός Αμφισεξουαλικός Σύνδεσμος Ηπείρου) http://oash.weebly.com/ άρχιζε να δέχεται δειλά δειλά την στήριξη από τις τοπικές αντιρατσιστικές ομάδες της πόλης και την αμέριστη στήριξη των λοατ-ομάδων όλης της χώρας, γεγονός που του επέτρεψε να προχωρήσει δυναμικά, συγκροτώντας την νεολαία «Painted Youth» https://www.facebook.com/groups/485426361492695/ και σύντομα την «Λ.Ο.Ι. Λεσβιακή Ομάδα Ιωαννίνων».
_____ Είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε για τον ΟΑΣΗ, ωστόσο κέρδισε τις εντυπώσεις ως λοατ σύνδεσμος όντας σε μια από της πιο κλειστές κοινωνίες στην Ελλάδα, ακόμα και για τους ίδιους του λοατ κάτοικούς της. Πεποίθηση είναι να δημιουργηθούν δυνατοί κρίκοι μεταξύ των μελών και ομάδων της Ηπείρου και ανάλογες με τους γύρο συνδέσμους (GayCorfu http://www.gaycorfuinfo.com/ , Gay West Makedonia https://www.facebook.com/GayWestMakedonia?fref=ts,ThessalianQueers https://www.facebook.com/pages/Thessalian-Queers/149032635139634?fref=ts …). Η πρώτη απόπειρα διοργάνωσης gay pride στην Ελλάδα επιχειρήθηκε από το στις 28 Ιουνίου 1980 στην Αθήνα, οριοθετώντας την κυρίως ως πολιτική εκδήλωση και επαναλήφθηκε δειλά 2 χρόνια αργότερα στο χώρο του Ζαππείου. Έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια για να διοργανωθούν αντίστοιχες εκδηλώσεις, κυρίως από ατομικές πρωτοβουλίες (Λόφος Στρέφη 1992,1994, 1995, Πεδίον του Άρεως 1993, 1996 και σε κλειστούς χώρους 1998 και 1999). Την ίδια εποχή στην παραλία της Θεσσαλονίκης γίνονται οι αντίστοιχες διοργανώσεις από την ΟΠΟΘ (Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης). Από το 2005 και εντεύθεν όλες οι ΛΟΑΤ οργανώσεις και σύλλογοι της Ελλάδας συμβάλλουν ώστε να διοργανωθεί ένα αντίστοιχο των ξένων χωρών LGBT pride, το οποίο χρόνο με το χρόνο δέχεται και μαζικότερη συμμετοχή. Γίνεται πάντα τον μήνα Ιούνιο στο κέντρο της Αθήνας (πλατεία Κλαυθμώνος). Την πρώτη χρονιά του δέχθηκε εκτός των άλλων και την επίσημη υποστήριξη της δημάρχου Αθηναίων Ντόρας Μπακογιάννη, όμως ο διάδοχός της Νικήτας Κακλαμάνης αρνήθηκε να το θέσει υπό την αιγίδα του. Το Athens Pride 2011 ωστόσο απέσπασε ξανά την υποστήριξη του Δήμου, μετά από απόφαση του δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη. Αγώνες για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων σε όλο τον κόσμο γράφει η Μαριάννα Τσακίρη Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο ενημερωνόμαστε για αγώνες της ΛΟΑΤ κοινότητας (γκέι, λεσβίες, αμφισεξουαλικοί, τρανσέξουαλ, διεμφυλικοί) σε διάφορα μέρη του κόσμου απέναντι σε κυβερνητικές επιλογές άλλοτε προς μια πιο φιλελεύθερη κατεύθυνση από την υπάρχουσα και άλλοτε δυστυχώς διεκδικώντας ακόμα και τα πιο βασικά δικαιώματα.
Στροφή στο παρελθόν στη Ρωσία Στη Ρωσία πρόσφατα κατατέθηκε νομοσχέδιο το οποίο απαγορεύει κάθε δημόσια εκδήλωση ομοφυλοφιλίας. Πιο αναλυτικά, σε μια χώρα η οποία έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στον κόσμο σε οικογενειακή βία και αυτοκτονίες εφήβων έρχεται ένα τέτοιο νομοσχέδιο για να “προστατέψει τους ανήλικους από την ομοφυλοφιλική προπαγάνδα” όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες. Ο νέος ομοφοβικός νόμος της κυβέρνησης του Πούτιν έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλους αντιδημοκρατικούς νόμους οι οποίοι σκοπό έχουν να ενισχύσουν τις προκαταλήψεις, τον συντηρητισμό και την ομοφοβία, ενισχύοντας ουσιαστικά την κυβέρνηση. Απέναντι στην απαγόρευση κάθε δημόσιας εκδήλωσης ομοφυλοφιλίας, στην κήρυξη παράνομης κάθε εκδήλωσης για την προώθηση των ΛΟΑΤ δικαιωμάτων ακόμα και στην απαγόρευση της σημαίας του ουράνιου τόξου (παγκόσμιου συμβόλου της κοινότητας) στάθηκαν διαδηλωτές και ακτιβιστές και φυσικά μέλη της οργάνωσης της CWI με πανό που έλεγαν «δεν χρειαζόμαστε ομοφοβικούς νόμους αλλά παιδικούς σταθμούς, σχολεία και νοσοκομεία» και «η ομοφοβία είναι εχθρός των εργαζομένων πρέπει να παλέψουμε ενωμένοι για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα». Ακτιβιστές πήραν την σκυτάλη και ξεκίνησαν να φιλιούνται δημόσια ερχόμενοι αντιμέτωποι έτσι με φανατικούς χριστιανούς και δεξιά στοιχεία που τους πέταξαν αυγά. Τελικά υπήρξαν 10 συλλήψεις και αναμένεται συνέχεια στους αγώνες μέχρι να φανεί η έκβαση του νομοσχεδίου. Γαλλία και Αμερική: μικρές νίκες που κάνουν την διαφορά Στην Γαλλία επικρατεί επίσης αναβρασμός στην ομοφυλοφιλική κοινότητα μόνο που εδώ το διακύβευμα είναι να επιτρέπεται βάσει νόμου ο γάμος και η υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους. Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ολάντ έχει φανατικούς οπαδούς ανάμεσα τους και ακτιβίστριες αλλά και φανατικούς πολέμιους εκπρόσωπους της δεξιάς, της καθολικής εκκλησίας και των μουσουλμάνων. Παρά τις αντιδράσεις το νομοσχέδιο φαίνεται πως θα περάσει. Στην Αμερική όλο και περισσότερες πολιτείες αναγνωρίζουν το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων στο γάμο ενώ γενικά η συνείδηση φαίνεται να έχει προχωρήσει στον τομέα αυτό καθώς σε σχετική δημοσκόπηση πάνω από το 50% της κοινή γνώμης τασσόταν υπέρ. Δυστυχώς, η αποδοχή αυτή δεν ισχύει για όλες τις ομάδες, με κυριότερο παράδειγμα τους τρανσέξουαλ που τα ποσοστά τους σε ανεργία, σε χαμηλότερους μισθούς και σε δολοφονίες είναι πολύ υψηλότερα από όλους τους υπόλοιπους Αμερικανούς. Μάχη απέναντι στις διακρίσεις και τον στιγματισμό Είναι φανερό πως σε όλες τις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν ο στιγματισμός ή η μέχρις ενός σημείου απελευθέρωση της ΛΟΑΤ κοινότητας από τις εκάστοτε κυβερνήσεις αποτελούν τρόπους ενδυνάμωσης των ποσοστών τους. Φυσικά και μέσα στον καπιταλισμό πρέπει να απαιτούμε και να διαδηλώνουμε πολιτικά υπέρ φιλελεύθερων νομοσχεδίων αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το σύστημα είναι αυτό που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε πολλές κατηγορίες ώστε να μην μπορούν να παλέψουν ενωμένοι Όσο αφήνουμε τον καπιταλισμό να μας χωρίζει σε ημεδαπούς ή αλλοδαπούς, σε άντρες ή γυναίκες, σε ομοφυλόφιλους και τρανσέξουαλ ή στρέιτ στερώντας μας ταυτόχρονα δεκάδες δικαιώματα και πετώντας ψίχουλα στην μία ή στην άλλη ομάδα ποτέ δεν θα έχουμε την δύναμη να τους νικήσουμε. Όλοι και όλες μαζί ενωμένοι πρέπει να παλέψουμε για ισότητα, πρέπει να παλέψουμε για μια άλλη κοινωνία. ΠΗΓΗ: http://antinazizone.blogspot.gr Στατιστικές για την ομοφυλοφιλία και δικαιώματα λεσβίων κι ομοφυλόφιλων. γράφει η Ρούλα Σκούταρη Διάβαζα λοιπόν τις προάλλες ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο. Το βιβλίο «Gay! Γιατί;» της παιδοψυχολόγου Μαριάννας Λαγουμίδου. Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει ενδιαφέρον όχι τόσο γιατί καταφέρνει να «ανακαλύψει» ή να «αποκαλύψει» τα αίτια της ομοφυλοφιλίας, όπως αναγράφεται στον υπότιτλο - άλλωστε, υπάρχουν αίτια; - αλλά κυρίως γιατί αναφέρεται σε σχετικές έρευνες ξεκινώντας από την κλίμακα του Kinsey και φτάνοντας μέχρι το τέλος σχεδόν του 20ου αιώνα.
Ο Alfred Kinsey λοιπόν είναι γνωστός σε παγκόσμιο επίπεδο για τις έρευνες του σχετικά με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, στην Αμερική, στα μέσα του 20ου αιώνα και για την περίφημη σχετική κλίμακά του. Είναι ο «πατέρας» του 10%, αυτός που σύμφωνα με τις έρευνες και τις μετρήσεις του ανήγαγε το ποσοστό της ομοφυλοφιλίας στο 10% του πληθυσμού. Αργότερα, το 1986, έχουμε την κατάθεση της άποψης 50 ερευνητών διαφόρων ειδικοτήτων, οι οποίοι εκφράζουν την συμφωνία ότι η κλίμακα του Kinsey, παρ' όλο που είναι ακόμη πολύ χρήσιμη, υποτιμά την αξία της αγάπης, του σεξουαλικού γοήτρου, της φαντασίας και της αυτο-αξιολόγησης του ατόμου, γιατί δεν θέτει με βάση τέτοια χαρακτηριστικά τα άτομα σε διαφορετικές βαθμίδες της κλίμακας. Και μετά από αρκετά χρόνια, το 2003, έχουμε το επιστημονικό περιοδικό Focus, όπου στο τεύχος Νο 45, σ'ένα αφιέρωμα για την ομοφυλοφιλία, αναφέρει ότι το 49% των εφήβων απλώς «πειραματίζεται» με την ομοφυλοφιλία. Aρα, βάσει όλων αυτών των δεδομένων, η ομοφυλοφιλία ως βίωμα ή ως συναισθηματική κατάσταση αποτελεί, λίγο-πολύ, μια πανανθρώπινη εμπειρία. Σίγουρα, όλες αυτές οι έρευνες με τις στατιστικές και τα ποσοτικά δεδομένα που τις ακολουθούν έχουν το ενδιαφέρον τους για όλες και όλους, για όλη την κοινωνία. Όμως, η διεκδίκηση δικαιωμάτων από την πλευρά των συνδικαλιστικών οργανώσεων των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών και η κατοχύρωση δικαιωμάτων για τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες από την πλευρά της πολιτείας είναι θεμιτό να στηρίζεται στις στατιστικές και στα ποσοτικά δεδομένα; Η απάντησή μου εδώ είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ και θα εξηγήσω αμέσως γιατί. Η κατοχύρωση δικαιωμάτων για όλους/ες τους πολίτες και τις πολίτισσες θα πρέπει να είναι θέμα αρχής για μια δημοκρατική κι ευνομούμενη πολιτεία. Μια πολιτεία που στηρίζεται στις αρχές της ισονομίας θα πρέπει να μεριμνά για τον σεβασμό και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων όλων των πολιτών της. Το ζητούμενο δεν είναι αν οι ομοφυλόφιλοι κι οι λεσβίες αποτελούν το 10% ή το 50% ή έστω το 1% μιας κοινωνίας αλλά το αν και κατά πόσο στα πλαίσια της κοινωνίας αυτής κατοχυρώνονται ίσα δικαιώματα κι ελευθερίες για όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως και άσχετα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ή οποιοδήποτε άλλο γνώρισμα κάθε κατηγορίας ανθρώπων. Η κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες είναι θέμα δημοκρατικής διακυβέρνησης, αποτελεί την πεμπτουσία της ίδιας της δημοκρατίας. Πριν από μερικές ημέρες, το Ευρωκοινοβούλιο υιοθέτησε ψήφισμα ενάντια στην ομοφυλοφοβία. Στην Ευρώπη πάμε καλά κι αυτό τείνει να επηρεάσει και να παρασύρει και τις πιο συντηρητικές χώρες ακόμα. Στην Ελλάδα, πώς πάμε; Ακόμα δεν έχουμε δει την κατοχύρωση του αστικού δικαιώματος του γάμου για τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες. Ένα δημοκρατικό κενό που άμεσα θα πρέπει να καλυφθεί. Στις 17 Μάη, είχαμε την παγκόσμια μέρα κατά της ομοφυλοφοβίας. Ποιο είναι όμως το αντίβαρο στην ομοφυλοφοβία; Είναι η κατοχύρωση των δικαιωμάτων μας. Όσο περισσότερα δικαιώματα κατακτάμε τόσο περισσότερο αντιστρέφουμε το κλίμα προς όφελός μας. Σίγουρα, η ομοφυλοφοβία πάνω απ' όλα είναι πάθηση, κοινωνικο-ψυχολογική πάθηση. Όμως, να μην ξεχνάμε ότι οι θεσμοί έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα, εκπαιδεύουν τους ανθρώπους. Κι εδώ ακριβώς έγκειται ο ρόλος μιας δημοκρατικής πολιτείας. Να διαπαιδαγωγήσει τους πολίτες της στις αρχές της ελευθερίας, της ισονομίας και στο σεβασμό των δικαιωμάτων όλων των πολιτών, όλων των ανθρώπων ανεξαιρέτως. Και μόνο μια τέτοια στάση μπορεί να αντιστρέψει το διάχυτο ομοφυλοφοβικό κλίμα και την ρατσιστική διάθεση σε βάρος λεσβιών κι ομοφυλόφιλων. Κατοχυρώνοντας δικαιώματα σε θεσμικό επίπεδο αμβλύνονται κι αναχαιτίζονται οι ομοφυλοφοβικές τάσεις και διαθέσεις σε κοινωνικό επίπεδο. Ευχαριστώ για την προσοχή σας, Ρούλα Σκούταρη ΠΗΓΗ: [email protected] Ο κόσμος δεν γνώριζε! Μέλη του ΟΑΣΗ παραβρέθηκαν χθες στην εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος που πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Ιωαννίνων. Τα νέα παιδιά του συνδέσμου είχανε φτιάξει από νωρίς ένα πανό με το σύνθημα «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΡΟΖ ΤΡΙΓΩΝΑ!», αλλά και αυτοκόλλητα που απεικόνιζαν το ροζ τρίγωνο με ένα μαύρο Χ. Μαζί τους είχανε και ως ενημερωτικό υλικό την ιστορία του ροζ τριγώνου!
Η προσέλευση ήταν μεγάλη και ο κόσμος αναρωτιόταν, το ποιοι είμαστε και το τί είναι το ροζ τρίγωνο. Μας πλησίασαν οι διοργανωτές, τους οποίους και ενημερώσαμε και η αντίδραση τους ήταν πολύ θετική (απέναντι μας τουλάχιστον την δεδομένη στιγμή). Μας πλησίαζε και απλός κόσμος που θέλησε να μάθει για την ιστορία του ροζ τριγώνου. Μάλιστα ένας εξ αυτών, αναφέρθηκε στην έλλειψη ιστορικής αναφοράς του θέματος στις ταινίες της μεγάλης οθόνης (mainstream) όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. Ο κόσμος δεν γνωρίζει, το ίδιο και πολλοί ομοφυλόφιλοι. Ωστόσο, η παρουσία μας εχθές κρίθηκε σημαντική και χωρίς κανένα περιστατικό δυσαρέσκειας. Η ιστορία του ροζ τριγώνου Γράφει ο Χρήστος Χρυσανθόπουλος Το ναζιστικό κράτος, σύμφωνα με τα λόγια του Αδόλφου Χίτλερ, είχε σκοπό «να προωθήσει τη νίκη του καλύτερου και ισχυρότερου και να απαιτήσει την υποταγή των κατωτέρων και ασθενέστερων». Με βάση την «επιστήμη» της ευγονικής- η μελέτη για τη βελτίωση της κληρονομικότητας μέσω επιλεκτικής αναπαραγωγής- οι Ναζιστικές αρχές ισχυρίστηκαν ότι έχουν νόμιμο δικαίωμα να αναλάβουν δράση εναντίων όσων θεωρούσαν ότι θα έβλαπταν την «Άρια» φυλή. Οι Ναζί χρεώνουν στην ομοφυλοφιλία, την αποδυνάμωση της Γερμανίας με διάφορους τρόπους. Κατηγορήθηκαν για τη μείωση των γεννήσεων και θεωρήθηκε ότι θα μπορούσαν να φέρουν σε δύσκολη θέση το κράτος για τους ιδιοτελής τους σκοπούς καθώς, επίσης ήταν επικίνδυνοι για τη δημόσια ηθική και συνέβαλαν στην παρακμή της κοινότητας. Οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζονταν ως μια μολυσματική επιδημία για τους ευάλωτους νέους του έθνους. Για το καλό του κράτους, λοιπόν, οι Ναζί υποστήριξαν με θέρμη θεωρητικά και πρακτικά την εξάλειψη της ομοφυλοφιλίας. Η ευγονική λογική των Ναζιστών, προσπάθησε να αξιοποιήσει όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις σχετικά με την ομοφυλοφιλία ώστε να βρει λαϊκό έρεισμα αυτή η επίθεση. Η γερμανική ομοφυλοφιλική κοινότητα ένιωσε τον αντίκτυπο του νέου καθεστώτος τις πρώτες κιόλας εβδομάδες μετά το διορισμό του Χίτλερ ως καγκελάριου. Το Φεβρουάριο του 1933 η αστυνομία με τη συνδρομή και του στρατού έκλεισε όλα τα ομοφυλοφιλικά μπαρ και απαγόρευσε την κυκλοφορία και πώληση εντύπων σεξουαλικού περιεχομένου. Τους επόμενους μήνες όλα τα σημεία συγκέντρωσης ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών έκλεισαν διαταράσσοντας έτσι την δημόσια ζωή τους. Στις 6 Μαρτίου 1933 Ναζιστικές ομάδες φοιτητών και άλλοι υποστηρικτές τους λεηλάτησαν το Ινστιτούτο Magnus Hirschfeld που δραστηριοποιούνταν στη μελέτη της σεξουαλικής επιστήμης και ήταν το πλέον ορατό σύμβολο του Βερολίνου σχετικό με τη σεξουαλική μεταρρύθμιση. Ανθρωπιστικές και άλλες οργανώσεις για τα δικαιώματα των ανθρώπων διαφορετικής σεξουαλικότητας σταμάτησαν τις δράσεις τους. Το 1934 ιδρύθηκε στην Γκεστάπο ένα ειδικό τμήμα σχετικά με τους ομοφυλόφιλους και διέταξε να συγκροτηθούν «ροζ λίστες» για όλη τη Γερμανία. Στις 28 Ιουλίου 1935 εκδόθηκε, και τέθηκε σε εφαρμογή την 1 Σεπτεμβρίου 1935, το νέο αναθεωρημένο άρθρο 175 του γερμανικού ποινικού κώδικα που τόνιζε ότι οι «άσεμνες περιπτύξεις» μεταξύ αντρών αποτελούσαν εγκληματική ενέργεια. Η αναθεώρηση του νόμου άνοιξε το δρόμο σε νέες δικαστικές ερμηνείες και στη γενική ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας. Μέχρι το 1938, τα γερμανικά δικαστήρια έκριναν ότι κάθε επαφή μεταξύ ανδρών θεωρείται σεξουαλική πρόθεση, ακόμη και το κοίταγμα ή το άγγιγμα θα μπορούσε να αποτελέσει λόγο για τη σύλληψη και την καταδίκη των εμπλεκομένων. Οι συλλήψεις, αρχικά, γίνονταν με επιλεκτικές εφόδους της αστυνομίας σε σπίτια ομοφυλοφίλων, που στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μια ευρεία πρακτική. Οποιοσδήποτε ήταν ύποπτος για παράβαση του άρθρου 175 θα έπρεπε να ανακριθεί, πολύ συχνά με τη χρήση βίας και να φωτογραφηθεί. Κάτω από μεγάλη ψυχολογική και σωματική πίεση οι συλληφθέντες αναγκάζονταν να δώσουν ονόματα και διευθύνσεις άλλων γνωστών τους ομοφυλόφιλων. Συχνά μετά τις εφόδους της Γκεστάπο σε σπίτια υπόπτων, ο εντοπισμός μιας ατζέντας με ονόματα και διευθύνσεις ήταν αρκετό στοιχείο για να οδηγήσει αρκετό κόσμο στη φυλακή. Οι ομολογίες και οι δηλώσεις των υπόπτων γίνονταν ύστερα από εξαιρετική σωματική πίεση και δεδομένου ότι όλοι «ομολογούσαν» το έγκλημά τους, δεν είχαν το δικαίωμα δεύτερης ακρόασης ή μιας δίκαιης δίκης για την περίπτωση τους. Μεταξύ 1933 και 1945 υπολογίζεται ότι 100.000 ομοφυλόφιλοι συνελήφθησαν και από αυτούς περίπου οι 50.000 καταδικάστηκαν. Οι περισσότεροι από αυτούς πέρασαν τα χρόνια τους στις φυλακές και περίπου 10.000 βρίσκονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν γνωρίζουμε πόσοι από αυτούς εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά οι μελετητές εκτιμούν ότι το 60% των συγκεντρωμένων θανατώθηκαν. Όλοι οι κρατούμενοι των στρατοπέδων φορούσαν διακριτικά σύμβολα στις στολές τους. Οι καταδικασμένοι για ομοφυλοφιλία στην αρχή διακρίνονταν με μια μαύρη κουκίδα και την ένδειξη 175 στο πίσω μέρος των χιτωνίων τους και στη συνέχεια έκανε την εμφάνιση του το «ροζ τρίγωνο» πάνω στις στολές τους. Οι συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα ήταν άθλιες και πολύ έχασαν τις ζωές τους από πείνα, εξάντληση, έκθεση στο κρύο και βάναυση μεταχείριση. Οι άντρες με τα ροζ τρίγωνα αντιμετωπίζονταν ιδιαίτερα αυστηρά από τους φύλακες αλλά και τους άλλους κρατούμενους των στρατοπέδων, εξαιτίας των ευρέως διαδεδομένων προκαταλήψεων σχετικά με αυτούς. Όπως ισχύει και με άλλους κρατούμενους πολλοί ομοφυλόφιλοι ήταν θύματα σκληρών ιατρικών πειραμάτων. Ο ιατρός Carl Vaernet, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, δημιούργησε ένα πείραμα και πραγματοποιούσε εγχειρίσεις εισαγωγής μια κάψουλας τεστοστερόνης με σκοπό να μετατρέψει τις ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές προτιμήσεις των κρατουμένων σε ετεροφυλοφιλικές. Πολλοί ομοφυλόφιλοι, επίσης, κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, ευνουχίστηκαν. Στις αρχές του 1945, με τη σταδιακή ήττα και υποχώρηση του Ναζισμού στην Ευρώπη, εκατοντάδες χιλιάδες των κρατουμένων στρατοπέδων συγκέντρωσης απελευθερώθηκαν. Η Συμμαχική Στρατιωτική κυβέρνηση της Γερμανίας καταργεί πολλούς νόμους και διατάγματα. Αμετάβλητη, ωστόσο, έμεινε η από του 1935 ναζιστική αναθεώρηση του άρθρου 175. Κάποιοι ομοφυλόφιλοι συνέχισαν να βρίσκονται στις φυλακές, ανεξάρτητα από το χρόνο που ήταν έγκλειστοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η ναζιστική εκδοχή του άρθρου 175 παρέμεινε στα βιβλία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Δυτική Γερμανία), έως ότου ο νόμος αναθεωρήθηκε το 1969 για την αποποινικοποίηση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων μεταξύ ανδρών άνω των 21 ετών. Οι συνεχείς νομικές και κοινωνικές απαγορεύσεις κατά της ομοφυλοφιλίας στην Γερμανία παρεμπόδιζαν την αναγνώριση των Ναζιστικών ομοφυλόφιλων θυμάτων. Τον Ιούνιο του 1956, σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό νόμο για τα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού και την Αποκατάσταση της Δυτικής Γερμανίας οι ομοφυλόφιλοι έγκλειστοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για να λάβουν αποζημίωση. Η πρώτη δημόσια αναφορά στη μνήμη των ομοφυλόφιλων που δολοφονήθηκαν από τους Ναζί, πραγματοποιήθηκε στις 8 Μαΐου του 1985 στην ομιλία του Προέδρου της Δυτικής Γερμανίας, Richard von Weizscker, για την τεσσαρακοστή επέτειο από το τέλος του πολέμου. Τέσσερα χρόνια μετά την επανένωση, η Γερμανική Κυβέρνηση κατήργησε το άρθρο 175. Το Μάιο του 2002, το γερμανικό κοινοβούλιο συμπλήρωσε την νομοθεσία για την απονομή χάριτος σε όλους τους ομοφυλόφιλους που καταδικάστηκαν βάσει του άρθρου 175 κατά τη διάρκεια του Ναζισμού. ΠΗΓΗ: ilesxi.wordpress.com Επιζήσαντος φίλος μας. Ο τελευταίος των ροζ τριγώνων Rudolf Brazda.
Ημερομηνία: 14/09/2012
Συγγραφέας: left.gr Σήμερα το απόγευμα στην ΑΘήνα, ένα πολύχρωμο πλήθος συγκεντρώθηκε στην πλατεία Κλαυθμώνος για να διαδηλώσει κατά της άνανδρης και θρασύδειλης επίθεσης μελών της Χρυσής Αυγής ενάντια στην ελευθερία της σεξουαλικής επιλογής. Οι διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το Σύνταγμα φωνάζοντας συνθήματα κατά της ομοφοβικής βίας και του ρατσισμού. Επιπλέον, όπως μας επισημαίνει διαδηλώτρια: Δυο πράγματα σημειώνω από τη χτεσινή κινητοποίηση: Το πρώτο είναι η εφαρμογή, για πρώτη φορά να δεν κάνω λάθος, ενός νέου μέτρου καταστολής των διαδηλώσεων από την αστυνομία: πριν καν ξεκινήσει η πορεία, πλήθος μπάτσων επέβαλαν η πορεία να περιοριστεί στη μια λωρίδα, την αριστερή, ενώ μπάτσοι και ομάδες ΔΙΑΣ συνόδευαν την πορεία σε όλη της τη διάρκεια. O Tempora O mores! Νέοι καιροί, νέα ήθη… ΠΗΓΗ: http://www.left.gr Η EPOA Ευρωπαϊκή Συνεργασία Οργάνωσης των Prides, αποφάσισε για το έτος 2012 να οργανώσει το Παγκόσμιο Pride μαζί με το Ευρωπαϊκό Pride (Φεστιβάλ Υπερηφάνειας), στο Λονδίνο.
Το διάστημα θα είναι από τις 23 Ιουνίου έως τις 8 Ιουλίου. Η πόλη του Λονδίνου αποδέχτηκε με μεγάλη χαρά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας της για την διεξαγωγή του Ευρωπαϊκού και Παγκόσμιου Pride,πριν 2 χρόνια, μιας και θα φιλοξενούσε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν έχει διαμορφωθεί πλήρως το πρόγραμμα των εκδηλώσεων. Αναμένετε ωστόσο να παραβρεθούν μεγάλες και γνωστές προσωπικότητες όπως η Madonna και ο Elton John. Η EPOA αφαιρεί τον τίτλο του EuroPride όταν πρόκειται να γίνει το WorldPride σε ευρωπαϊκή πόλη. Έτσι λοιπόν, δεν παρέβλεψε να καλέσει on stage τον Ricky Martin και την Lady Gaga, η οποία έδωσε την Pride συναυλία πέρυσι στο EuroPride της Ρώμης. Η βρετανική οργάνωση που διοργανώνει ούτος η άλλος κάθε χρόνο το London Pride, μιλάει για ένα, ίσως και το μεγαλύτερο LGBTQ-Event που πραγματοποιήθηκε ποτέ στην ιστορία των Prides, επιφυλάσσοντας μας τα καλύτερα. Φήμες λένε, ότι θα παραβρεθεί και ο πρίγκιπας William, ανοίγοντας, μάλιστα, την εκδήλωση. Τα επόμενα EuroPride που έχουνε πάρει την έγκριση της διοργάνωσης είναι: EuroPride & WorldPride 2013 - Μασσαλία, Γαλλία 10-20 Ιουλίου EuroPride 2014 – Όσλο, Νορβηγία | WorldPride 2014 – Τορόντο, Καναδά Υποψήφιοι για το EuroPride 2015 είναι η Στοκχόλμη, που είχε διοργανώσει στο παρελθόν το EuroPride 2008, η Βαρκελώνη, η Στουτγάρδη και η Κωνσταντινούπολη όπου όλα δείχνουν πως το ΕuroPride 2015 θα γίνει στην Τουρκία, ακόμα και η πιθανότητα να γίνει απευθείας WordPride για μεγαλύτερη στήριξη από την Παγκόσμια ΛΑΟΤ Κοινότητα. Υποψήφιοι για το WorldPride 2015 (εφόσον δεν κηρυχθεί μαζί με το EuroPride στην Κωνσταντινούπολη) είναι: Το Τελ Αβίβ - Ισραήλ, η Νέα Υόρκη – ΗΠΑ, το Σίντνεϊ – Αυστραλία και η Πόλη του Μεξικού, Μεξικό. Η Ελλάδα δεν έχει καταθέσει καμία υποψηφιότητα, ωστόσο φιλοδοξεί στο μέλλον να θέσει την Αθήνα υποψήφια για EuroPride ή/και WorldPride 2016, και την Θεσσαλονίκη για υποψήφια EuroPride 2017 σε περίπτωση που το WorldPride δοθεί εκτός Ευρώπης. Τέλης Ράπτης: «Στο Φεστιβάλ υπερηφάνειας ερχόμαστε να δείξουμε το πρόσωπό μας μέρα μεσημέρι… Πρέπει να διώξουμε τη δική μας φοβία πρώτα ώστε να μας δει η κοινωνία…»
Το Σάββατο 9 Ιουνίου του 2012 πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Κλαυθμώνος το Athens Pride, του οποίου τη διοργάνωση αναλαμβάνει η μη-κερδοκοπική εταιρία «Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας - Athens Pride». Με το σύνθημα «Αγάπα με, είναι δωρεάν» η όλη γιορτή της LGBT (Lesbian Gay Bisexual Transgender) ξεκίνησε από το πρωί με τα περίπτερα, που παρείχαν στους επισκέπτες ενημερωτικά φυλλάδια και οτιδήποτε άλλο κατατοπιστικό για τις εκάστοτε δραστηριότητές τους. Το απόγευμα έγινε η καθιερωμένη παρέλαση με τα άρματα και το βράδυ ξεκίνησαν τα σόου με καλλιτέχνες που υποστήριξαν την εκδήλωση (δείτε τις συμμετοχές στο σχετικό site στο τέλος). Το CityMag με το Λεωνίδα Θεοδωρίδη και την Ιουλία Λυμπεροπούλου βρέθηκε εκεί και μίλησε με τον Τέλη Ράπτη, ένα από τα βασικά μέλη της επιτροπής διοργάνωσης. Ιουλία Λυμπεροπούλου: «Πού βρισκόμαστε σήμερα; Τι είναι το Athens Pride;». Τέλης Ράπτης: «Το Φεστιβάλ γκέι, λεσβιακής, αμφί και τρανς υπερηφάνειας. Είναι Φεστιβάλ στο οποίο ερχόμαστε για να είμαστε ο εαυτός μας. Ερχόμαστε να δείξουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε, ερχόμαστε να δείξουμε το πρόσωπό μας μέρα μεσημέρι, κάτι πολύ σημαντικό. Πρέπει να διώξουμε τη δική μας φοβία πρώτα από όλα, έτσι ώστε να καταφέρουμε να μας δει και η κοινωνία, να φωνάξουμε ότι υπάρχουμε, να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε περισσότερα πράγματα, πραγματική ισότητα, έναν κόσμο χωρίς ρατσισμό, χωρίς στιγματισμό». Ι.Λ.: «Είναι εφικτό αυτό;». Τ.Ρ.: «Κοίτα, πρέπει κάθε φορά να διαλέγουμε τις μάχες που δίνουμε. Θέτοντας στόχους που να είναι σχεδόν εφικτοί, γιατί πρέπει πάντα να κοιτάς και λίγο πιο πέρα. Αλλά, ακόμα κι αν φτάσεις το στόχο σου, ξέρεις ότι δεν τελείωσε ο αγώνας. Δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι αύριο αλλάξει η κυβέρνηση και αποφασίσει πως το σύμφωνο συμβίωσης ισχύει και για τα ομόφυλα ζευγάρια, εμείς δε θα σταματήσουμε. Πάντα βάζουμε στόχους θεσμικούς και κοινωνικούς». Ι.Λ.: «Στοχεύεις στο 12, για να φτάσεις στο 8-9». Τ.Ρ. : «Γνωρίζοντας όμως ότι δε θα σταματήσω…». Ι.Λ.: «Επαναπροσδιορίζεται διαρκώς». Τ.Ρ. : «Ναι, μετά θα στοχεύσω στο 20 για να φτάσω στο 15 κ.ο.κ. Δεν έχει τέλος». Ι.Λ.: «Έξω από το Φεστιβάλ, πώς είναι η καθημερινότητα όλων αυτών των διακριτών ομάδων, που καταλήγουν ιδιαίτερες ακριβώς επειδή στιγματίζονται;». Τ.Ρ.: «Υπάρχουν πολλά στερεότυπα. Το να λέει κάποιος, εντάξει, μωρέ, δε με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου ή έχω και εγώ φίλους γκέι, δεν είναι αποδοχή. Αποδοχή σημαίνει ότι σε αποδέχομαι για αυτό που είσαι, όπως είσαι, φορώντας τα φτερά, τα πούπουλα και τις γόβες. Απλώς το να έχεις φίλους γκέι δε λέει απαραίτητα κάτι. Δεν είμαι γκέι μόνο στο κρεβάτι μου, όταν πίνω καφέ είμαι γκέι, όταν μαγειρεύω είμαι γκέι. Και να μην αφήνουμε έξω το θέμα τρανς. Μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μία δύσκολη εποχή και οι τρανς μάς έχουν περισσότερο ανάγκη, είναι η ομάδα που δέχεται το μεγαλύτερο ρατσισμό και στιγματισμό, δεν έχουν καμία πρόσβαση σε εργασιακά δικαιώματα και γι’ αυτό πρέπει να σταθούμε δίπλα τους και να μην ξεχνάμε ότι η πόρτα της ισότητας πρέπει να ανοίξει για όλους, το γκέι, τη λεσβία, τον τρανς, την κραγμένη αδελφή, δεν πρέπει να μείνει ούτε ένας πίσω». Ι.Λ.: «Για την ιστορία πες πώς ξεκίνησαν τα pride!». Τ.Ρ.: «Τα pride ξεκίνησαν το 1969 στην Αμερική αφορμή ενός περιστατικού που συνέβη στο bar Stonewall Inn στη Νέα Υόρκη. Τότε γίνονταν διάφορες επιθέσεις από οργανωμένες ένοπλες ομάδες σε γκέι μαγαζιά, έδιωχναν τον κόσμο κτλ. Ώσπου μία μέρα μία τρανς σήκωσε μία πέτρα και την πέταξε πίσω στους αστυνομικούς. Ξεσηκώθηκαν όλοι και άρχισαν οι συγκρούσεις. Ξεχύθηκαν στους δρόμους, αυτό ήταν άτυπα το πρώτο pride. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος πρόβαλε μία πρώτη αντίσταση με μία συμβολική πράξη υποδηλώνοντας το υπάρχω και διεκδικώ. Στην Αθήνα, τώρα, είναι το όγδοο pride που γίνεται, κάθε φορά γιγαντώνεται, γίνεται πιο δυναμικό, ψάχνει ακόμα την ταυτότητά του και αυτό είναι που μου αρέσει πάρα πολύ. Έχει ενδιαφέρον, εφόσον για τον καθέναν που θα έρθει σήμερα εδώ είναι κάτι διαφορετικό. Για κάποιους είναι ένα πανηγύρι, για άλλους είναι μία βόλτα, για άλλους είναι δήλωση υπερηφάνειας». Ι.Λ.: «Τι φοβάται τελικά η κοινωνία; Σε τι οφείλεται αυτή η ομοφοβία;». Τ.Ρ.: «Φοβόμαστε ή αντιδράμε αρνητικά σε κάθε τι διαφορετικό ή που δεν το γνωρίζουμε. Και όλα τα θέματα που αφορούν το ρατσισμό, την ξενοφοβία ή οτιδήποτε άλλο ξεκινούν από αυτή την έννοια της διαφορετικότητας. Σχηματίζουμε μία ομάδα ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά και όλοι οι υπόλοιποι τοποθετούνται απέναντί μας. Όπως κάποιοι κάποτε αποφάσισαν ότι στην Άρια φυλή θα είναι όλοι ψηλοί, ξανθοί και με γαλάζια μάτια. Ο σημερινός μελαχρινός και μελαψός που τώρα δεν έχει πρόβλημα στη ναζιστική Γερμανία θα ήταν διωκόμενος. Όλες οι μορφές ρατσισμού ανά περίοδο αλλάζουν. Είναι παράλογα τα αίτια που δημιουργούν τα κριτήρια τέτοιων διακρίσεων και διαφοροποιήσεων, δεν έχουν ανθρωποκεντρική λογική». Ι.Λ.: «Τι έχεις να πεις στα παιδιά που φοβούνται ή διστάζουν να κάνουν το coming out τους; Ποιος θα τους υποστηρίξει αν η οικογένειά τους δε σταθεί δίπλα τους;». Τ.Ρ.: «Το ζήτημα υποστήριξη είναι πολύ μεγάλο θέμα και η ίδια η κοινότητα έχει ένα πολύ μεγάλο θέμα. Πρέπει να αποκτήσουμε καλύτερες βάσεις, να υπάρξει πιο έντονη αλληλοϋποστήριξη και μέσα στην κοινότητα, καλύτερες οργανώσεις συνεκτικά δεμένες μεταξύ τους, έτσι ώστε να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε άτομα που φοβούνται να το εκδηλώσουν. Επίσης, για ένα άτομο που βρίσκεται σε αυτήν τη θέση υπάρχουν πάρα πολλά εγχειρίδια που μπορεί να διαβάσει, ας ψάξει πρώτα μόνο του. Η ενημέρωση είναι το πρώτο και κύριο για να ξέρουμε ποιοι είμαστε και κυρίως για να έχουμε κατασταλάξει μέσα μας. Πρέπει πρώτα δηλαδή να αντιμετωπίσουμε τη δική μας εσωτερικευμένη ομοφοβία. Γιατί, αν κάνεις το coming out και προκύψει κάτι απρόβλεπτα δυσάρεστο, μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα τα πράγματα. Οπότε πρέπει πρώτα να έχουμε γερές βάσεις μέσα μας. Να ξέρεις πρώτα ποιος είσαι εσύ και μετά να μπεις στη διαδικασία να κάνεις και τους υπόλοιπους να σε ακούσουν». Ι.Λ.: «Άρα το μήνυμα είναι η αυτοσυνειδητοποίηση πρώτα απ’ όλα». Τ.Ρ.: «Πιστεύω ότι, όταν τα βρούμε με τον εαυτό μας, είναι ένα πρώτο βήμα για να μπορούμε να συντονιστούμε και με τους υπόλοιπους. Αλλά θέλει πολύ δουλειά αυτό. Δεν είναι εύκολη υπόθεση». «Στο Φεστιβάλ υπερηφάνειας ερχόμαστε για να διεκδικήσουμε πραγματική ισότητα, έναν κόσμο χωρίς ρατσισμό, χωρίς στιγματισμό» Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Νομική κάλυψη υπάρχει; Πώς αντιμετωπίζει κάποιος, για παράδειγμα, τους εκβιασμούς που μπορεί να υπόκειται;». Τ.Ρ.: «Οι θεσμοί υπάρχουν, αλλά δεν υπάρχει η βούληση από τα ίδια τα άτομα να βγουν και να καταγγείλουν κάτι τέτοιο, γιατί είναι σαν ένα δημόσιο outing». Λ.Θ.: «Υπάρχει, όμως, το ενδεχόμενο και η δυνατότητα να τιμωρηθεί ο θύτης, απλώς δεν είναι ενήμερος. Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι τέτοιες συμπεριφορές περνούν ατιμώρητες». Τ.Ρ.: «Οφείλουμε, λοιπόν, ως άτομα να ενημερωθούμε για τα δικαιώματά μας, ώστε να μπορούμε και να τα διεκδικήσουμε». Μετά την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησε ο δυσεύρετος Τέλης, γιατί λόγω υποχρεώσεων διαρκώς μιλούσε με κόσμο και δε στεκόταν λεπτό, οπότε τον ευχαριστούμε για το χρόνο που μας διέθεσε, σταθήκαμε να πάρουμε μιαν ανάσα με το Λεωνίδα συζητώντας το απόσταγμα της εμπειρίας. Ανύποπτα, μεταξύ άλλων, μου προκάλεσε θλίψη με μία διαπίστωση που έκανε παραπέμποντάς στη φράση του Τέλη νωρίτερα, δε λέει κάτι απλώς το να λες ότι έχεις ένα φίλους γκέι. Η διαπίστωση ήταν η εξής:«Έγινε μόδα το να έχεις ένα φίλο γκέι, πολλοί μας έχουν σαν pet! Ένα φίλο να σε ντύνει, να σου φτιάχνει τα μαλλιά, να συζητάς τα γκομενικά σου» χωρίς να εισχωρεί το ερωτικό στοιχείο, εφόσον νιώθεις ασφάλεια, δηλαδή, κάτι που ενδεχομένως υποδαυλίζεται σε μία φιλική σχέση με το αντίθετο φύλο. Και ήταν σαν να αναρωτιέται κατά βάθος με καταλαβαίνουν, με νοιάζονται, μ’ αγαπούν; Η υπαρξιακή μοναξιά που προβληματίζει τον καθένα μας ανεξαιρέτως, φαντάζομαι, είναι ήδη κάτι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί, πόσο μάλλον όταν αυτή αντί να επουλώνεται με κάποιο τρόπο ή να λυτρώνεται ακόμα από τη διέξοδο που προσφέρει μία αρμονική συνύπαρξη στο πολυποίκιλτο της κοινωνίας, καταλήγει στο ακριβώς αντίθετο, την οριοθέτηση, το στιγματισμό και την απομόνωση. Αγελαίο ζώο ο άνθρωπος, λειτουργεί πολύ συχνά με τους κανόνες του «εμείς» και «οι άλλοι». Επιθυμώντας και επιδιώκοντας, όμως, να ανήκει σε μία ομάδα με τα Χ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά οδηγείται αναγκαστικά σε αποκλεισμούς και ομαδοποιήσεις στερούμενος τελικά την ποικιλία και την πνευματική ανανέωση, όταν, αν μη τι άλλο, η ποικιλία και η εξέλιξη είναι ίδιον της φύσης. Εκτός κι αν επικρατήσουν συνθήκες απομόνωσης, στις οποίες η φύση προσαρμόζεται για λόγους επιβίωσης. Οι άνθρωποι ωστόσο έχουν κριτήριο και δυνατότητα επιλογής. Ίσως να μην τους εξαναγκάζει κανείς περισσότερο από όσο οι ίδιοι τον εαυτό τους στην απομόνωση τη δική τους και των άλλων μέσα στο ή από το δικό τους μικρόκοσμο, από το να επιλέγουν την αναδίπλωση στον εαυτό τους σε σχέση με τη διάχυση στον κόσμο με στόχο τη γνώση και την κατανόηση χωρίς να πέφτουν σε τείχη στερεοτύπων και όντας απελευθερωμένοι από την τροχοπέδη του φόβου. Βάζω δύσκολα; Το πνεύμα ταξιδεύει στο χρόνο, δε γνωρίζει χωρικά σύνορα και περιορισμούς. Ίσως μεταλλάσσεται, ίδιος χαμαιλέοντας αλλάζει μορφές και συνεχίζει να υπάρχει… Έχουν καεί, βιβλία, βιβλιοθήκες, άνθρωποι… από την αρχαιότητα έως σήμερα και εκείνο αναγεννάται από τις στάχτες του ξανά και ξανά πάντα πιο δυνατό και ανανεωμένο, γιατί διυλίζεται μέσα από τις καταστάσεις και τα νέα φίλτρα των εποχών. Δεν μένει στάσιμο, δε λιμνάζει, περνάει από δοκιμασίες και ωριμάζει αργά και σταδιακά σαν το καλό κρασί. Μεγαλώνει, δε γερνάει και η σοφία του το ωθεί στο να διερευνά τους δρόμους εκείνους που το ωθούν στη ζωή ανακαλύπτοντάς την ξανά και ξανά από την αρχή… Ένα από τα βασικά επιχειρήματα αντίταξης στους ομοφυλόφιλους υπήρξε ανέκαθεν η αδυναμία αναπαραγωγής, πέραν του ότι σήμερα πλέον με πολλούς τρόπους ξεπερνιέται αυτό το εμπόδιο. Αν μπορεί κανείς, βέβαια, με κάποιο λογικό και πειστικό επιχείρημα να αντιταχθεί σε επιλογές που προκύπτουν φυσικά. Αποτελεί ταμπού, μέσα σε ένα πλαίσιο της γενικότερα διευρυμένης κοινωνικής υποκρισίας, όσο η αιμομιξία και η παιδεραστία, τις δύο τελευταίες δεόντως τιμούν όλες οι μικρές κοινωνίες και η ελληνική βεβαίως. Η διαφορά στην τελευταία ιδίως είναι η έλλειψη συναίνεσης, που τείνει στο βασανισμό και επιφέρει ψυχοσωματικό τραύμα στον ανήλικο. Όλα, όμως, αντιτίθενται σε ό,τι ένα κοινωνικό σύστημα θα χαρακτήριζε ως λειτουργικό και παραγωγικό για το ίδιο. Μήπως τελικά, επικεντρώνοντας την προσοχή στην ομοφυλοφιλία και αφήνοντας κατά μέρος τις άλλες δύο περιπτώσεις, η ίδια η κοινωνία μηχανοποιεί τους ανθρώπους σε συγκεκριμένα πρότυπα και για συγκεκριμένους ρόλους; Ένα ποσοστό, εξάλλου, υπάρχει και στη φύση για τον πληθυσμιακό έλεγχο των ειδών, στη φύση δε θεωρείται αφύσικο, πόσο μάλλον ανώμαλο. Ο άνθρωπος τι είναι φύση ή μηχανή; Μήπως είναι ένα κομμάτι φύσης που προσπαθεί να γίνει μηχανή προσαρμοσμένη σε πλαίσιο, αυτοματισμούς και κανόνες υποβαθμίζοντας κάποιες πλευρές που υπαγορεύουν την προσωπική επιλογή και προαίρεση; Μιλάμε για ένα ποσοστό, εξάλλου. Η άγνοια ανοίγει την πόρτα στο φόβο και ο τελευταίος στις διακρίσεις. Είναι σαν να ασκείται πίεση σε κάποιον να τρέφεται με πιπεριές, ενώ δεν τις μεταβολίζει, γιατί ζει σε μία κοινωνία όπου το κυρίως παραγόμενο και εξαγώγιμο προϊόν είναι η πιπεριά, και μάλιστα η θέση που του ορίζεται είναι εκείνη του δοκιμαστή. Οφείλει επομένως να καταναλώνει τις πιπεριές στο πλαίσιο προώθησης των προϊόντων! Αυτός ο άνθρωπος επιστρέφει κάθε μέρα άρρωστος σπίτι. Η πολιτεία πιστεύει ότι ο οργανισμός του θα συνηθίσει, θα θεραπευτεί, θα αναμορφωθεί, σαν να πρόκειται για αρρώστια. Δεν είναι δυνατόν σε μία πιπεροπολιτεία να μην τρώνε όλοι τις πιπεριές της. Είναι ανωμαλία, νάζι και παραξενιά της φύσης που αρέσκεται στο να μας βάζει τρικλοποδιές για να οξύνει την επινοητικότητα και προνοητικότητά μας ώστε να τις αποφεύγουμε. Έτσι σκέφτεται η πολιτεία! Αυτός ο άνθρωπος, τώρα, αν δεν το πάρει απόφαση ότι θέλει να σταματήσει να κάνει εμετό κάθε μέρα επιστρέφοντας σπίτι, επιλέγοντας είτε να φύγει είτε να το δηλώσει ότι δεν μπορεί και δε θέλει να τρώει πιπεριές, ότι θα βρει κάτι άλλο να φάει, κάπου αλλού να εργαστεί, έστω και αντιμετωπίζοντας ένα σωρό προβλήματα, τότε θα γίνει ο πιο δυστυχής άνθρωπος αυτής της πολιτείας. Ξεσπώντας στον εαυτό του και στους άλλους, προκαλώντας σύγχυση στους ρόλους και ευρισκόμενος πάντα και ο ίδιος σε σύγχιση... Ολοκληρώνοντας θέλω να επισημάνω ότι πρόκειται για μία γιορτή για την αποδοχή της διαφορετικότητας, προϋποθέτοντας, βέβαια, την αυτοαποδοχή, όπως πολύ εύστοχα επεσήμανε ο Τέλης Ράπτης. Η μη αποδοχή της οδήγησε σε ακρότητες στο παρελθόν και θα συνεχίσει να οδηγεί αν δε γίνει συνείδηση ο σεβασμός στη διαφορετικότητα σε όλα τα επίπεδα. Ενθυμούμενη τη φράση του Χάινριχ Χάινε: «Όπου έχουν κάψει βιβλία, θα καταλήξουν να καίνε ανθρώπους», υπενθυμίζω με τη σειρά μου όλες τις διαφορετικότητες που κάποτε χαρακτηρίστηκαν ως τέτοιες και κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στιγματιζόμενες κοινωνικά και καταδιωκόμενες με στόχο όχι μόνο τη στηλίτευση, αλλά και τον αφανισμό τους, με μία εύστοχη φωτογραφία. Τριγωνικά διακριτικά κρατουμένων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Buchenwald. Υπήρχαν διάφορες κατηγορίες, ενώ από κάτω καταγραφόταν ο αριθμός του κρατούμενου – εδώ δε φαίνεται παντού. Κάποιες από τις κατηγορίες: Γερμανός πολιτικός κρατούμενος, Γάλλος πολιτικός κρατούμενος, Ισπανός πολιτικός κρατούμενος, Εβραίος πολιτικός κρατούμενος, Κρατούμενος Δράσης (σύλληψη σε διάρκεια απεργίας κτλ.), Εβραίος, Εγκληματίας, Μάρτυρας του Ιαχωβά, Τσιγγάνος, Ομοφυλόφιλος. Πηγή: Topography of Terrors, Gestapo, SS and Reich Security Main Office on Wilhelm-and Prinz-Albrecht-Straße, σελ. 69. Μέσα στο ίδιο κλίμα θα προτείνω μία ταινία, ένα βιβλίο και στο τέλος θα βρείτε κάποια links, για να ενημερωθείτε πάνω σε ό,τι αναφέρεται σε αυτή τη συνέντευξη ‒ κείμενο. Φυσικά, μόνο έναυσμα αποτελούν και αφορμή, η έρευνα, η αμφισβήτηση και η ανησυχία δε σταματούν ποτέ να ανοίγουν μονοπάτια και δρόμους… Προτεινόμενη ταινία: Στρέλλα (2009) Σκηνοθέτης: Πάνος Κούτρας Ηθοποιοί: Γιάννης Κοκιασμένος, Μίνα Ορφανού, Μπέτυ Βακαλίδου, Μίνως Θεοχάρης, Αργύρης Καββίδας κ.ά. Δε θα κάνω περιγραφή, να τη δείτε. Κυκλοφορούν πολλές περιγραφές της εξάλλου. Δυο λόγια θα πω μόνο ως προσωπική άποψη. Κάποιοι τη χαρακτηρίζουν σκληρή ταινία. Ίσως γιατί θίγει θέματα ταμπού. Αλλά, με ένα σύντομο ξεσκόνισμα στην αρχαία τραγωδία, ξεπερνιέται η σκόπελος αυτής της έννοιας. Τη θεωρώ τρυφερή ταινία με έντονα συναισθηματικά στοιχεία. Αγγίζει θέματα άγνωστα για τους περισσότερους και μου άρεσε που ανέδειξε την ανθρώπινη πλευρά των χαρακτήρων, και μάλιστα με μια πνοή ρομαντισμού, επίσης με τα θετικά, τα αρνητικά και τις δυσκολίες τους, χωρίς εξάρσεις υπερβολής που θα τους μεταμόρφωναν σε καρικατούρες. Συμπυκνώνει αρκετές πλευρές της δύσκολης κοινωνικής πραγματικότητας των τρανς, μίας εκ των πιο αποκλεισμένων κοινωνικών ομάδων εν γένει. Εξισορροπεί, δηλαδή, με μία καλλιτεχνική αισθητική, για κινηματογράφο πρόκειται εξάλλου, τις γκροτέσκες διογκώσεις που δεν εξυπηρετούν, αλλά παραφράζουν και αποπροσανατολίζουν από την ουσία. Το δράμα, που ακροβατεί στα επίπεδα της τραγωδίας, κινείται άλλοτε στο επίκεντρο και άλλοτε παράλληλα με την ιστορία και έτσι αποκτά ενδιαφέρον χωρίς να κουράζει, όπως πλέκονται τα νήματα της πλοκής. Είναι μία ταινία ύμνος στην αγάπη σε μία διάχυση των μορφών και εκφράσεών της χωρίς στεγανά και χωρίς απαραίτητα να δηλώνεται ευθαρσώς, αλλά με το να φαίνεται στην πράξη από τις επιλογές των ηρώων. Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας: http://www.youtube.com/watch?v=bNP6IeO8cDw Προτεινόμενο βιβλίο: Ομοφυλοφιλία: Μία Παγκόσμια Ιστορία Μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή γίνεται στο σχετικά πρόσφατο βιβλίο Ομοφυλοφιλία: Μία Παγκόσμια Ιστορία, συλλογικό έργο, επιμέλεια Ρόμπερτ Άλντριχ, μτφρ. Μαργαρίτα Μηλιώρη, Εκδόσεις Πάπυρος, 2008. Βρείτε κατατοπιστικές παρουσιάσεις του βιβλίου: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=66697 http://www.lesbian.gr/scene.php?t=entertainment&id=147 και http://www.booksreview.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=61:-1609&catid=38:-2-2009&Itemid=55 Βρείτε στοιχεία για το Athens pride από την κεντρική του σελίδα: http://www.athenspride.eu/v2/ Βρείτε εδώ στοιχεία για το τι συνέβη στο Stonewall στις 28/06/1969: http://www.outhistory.org/wiki/Stonewall_Riot_Police_Reports,_June_28,_1969 Photo Gallery: Athens Pride 2012 [εδώ] Ιουλία Λυμπεροπούλου ΠΗΓΗ: CityMag - online magazine |